Πλυσταριά

Στο παρελθόν, τα δημόσια πλυσταριά έπαιζαν σημαντικό ρόλο στη κοινωνική ζωή των κατοίκων και ιδιαίτερα των γυναικών και των παιδιών. Στο χωριό, υπήρχαν τρία δημόσια πλυσταριά τοποθετημένα στρατηγικά. Ένα ήταν στην επάνω βρύση, ένα στον τράφο και ένα στην κάτω βρύση. Εκεί μαζεύονταν οι νοικοκυρές  και τα κορίτσια για να πλύνουν τα στρωσίδια, τις προίκες, τα φορέματα και τα ασπρόρουχα.  Για την γυναικεία κοινότητα τα πλυσταριά, δεν ήταν μόνο χώρος εργασίας, αλλά ήταν και μοναδική ευκαιρία για συντροφιά και αλληλοκατανόηση. Όλα τα νέα, ποιος ήρθε, ποιος έφυγε, τα πειράγματα οι ιστορίες, τα  κουτσομπολιά, για το χωριό και τα τριγύρω, στην πιο ενημερωμένη εφημερίδα στο πιο καλοβαλμένο ρεπορτάζ. Φυσικά στις συζητήσεις αυτές δεν ήταν αναγκαία η παρουσία των ανδρών που εκείνες την ώρα ήταν στους  αγρούς. Αν κανένα αγόρι γύρευε την μάνα του, γρήγορα το ξαπόστειλαν μακριά ή στους παππούδες.

 
Τα πλυσταριά είχαν στρατηγική θέση στο χωριό.

Η καθημερινή συνάντηση των γυναικών

Το πέρασμα των ανδρών το ηλιοβασίλεμα

Το πέρα δώθε των μικρών παιδιών

Η καθαριότητα των ρούχων

και το κυριότερο

Η δημιουργία του ατομικού και κοινωνικού μηνύματος, κρυφού ή φανερού.

Οι αναμνήσεις, τα βιώματα, της Θεοδώρας Μαλαχά (94 χρονών) αποκαλύπτουν: «…βράζαμε τη στάχτη στην πινιάτα. Και τη ρίχναμε στην  κάνιστρα με τα σκουτιά και από πάνω ένα πανί να μη σταχτώνουνε και τα παίρναμε ζαλωμένες στον τράφο να τα ξεπλύνουμε. Ήταν εκεί κάτι μεγάλες πέτρες και τα τρίβαμε. Όλο το ποτάμι ήτανε γιομάτο γυναίκες που πλένανε. Πολύ αργότερα φτιάχτηκαν τα πλυσταριά… Οι γυναίκες του χωριού τα παλιά χρόνια έπλεναν τα ρούχα τους στις Πηγές. Το πλύσιμο των ρούχων ήταν για τις γυναίκες της εποχής εκείνης όχι απλά υποχρέωση ή καταναγκαστική εργασία αλλά ταυτόχρονα και μια διασκεδαστική απασχόληση. Μαζεύονταν όλες μαζί και τραγουδούσαν και σχολίαζαν όλα τα διαδραματιζόμενα του χωριού. Πείραζαν η μια την άλλη και συναγωνίζονταν για την πιό αστραφτερή μπουγάδα. Όταν τελείωνε το πλύσιμο των ρούχων, τα έβαζαν μέσα σε κόφες και τα κουβαλούσαν στο κεφάλι τους προστατεύοντας το με ένα «αποθολόγο».

(Αρμένη Χριστίνα κ.α΄., Το Χωριό των Νυμφών - Ιστορία & Λαογραφία, Σχολείο Δεύτερης Ευκερίας Νυμφών, Κέρκυρα 2010)